Podczas premiery, w której trakcie było spotkanie z twórcami, pewien człowiek z widowni bardzo podziękował reżyserce i bohaterce. Za to, że ten film jest ważny i piękny. A także za rzecz, która się dzięki seansowi przydarzyła.

Ze względu na zagrożenie życia człowiek ten musiał mieć skomplikowaną operację mózgu. Udało się go uratować, ale przy okazji uszkodzono mu coś, przez co jedno oko miał mieć na zawsze wysuszone. Nie mógł nim płakać. W trakcie tego filmu po raz pierwszy od operacji leciały mu łzy z każdego oka.

Niby niepozorna rzecz, ale oddaje ducha filmu i to, co z oglądającym robi. Jest to przejmujący dokument, wstrząsający i bolesny, ale jednocześnie piękny i dający nadzieję. Nie chcę zdradzać za dużo, ale jeśli ktoś będzie miał okazję obejrzeć — bardzo polecam to uczynić. Świetne kino. Wspaniała historia i wykonanie! Czapki z głów dla pań reżyserki i Hanify, głównej bohaterki.